เช้านี้ ผมขับรถแบบเครียด ๆ ยังไงไม่รู้สิ เจอรถมอไซต์ตัดหน้าจะเข้าปั้มตั้งแต่ออกจากปากซอยหน้าบ้านแล้ว ผมก็คอยระวังรถที่วิ่งสวนมา เพราะต้องตัดข้ามเลน แต่มอไซต์ที่วิ่งอยู่ซ้ายสุดโน้นตัดเข้ามาดื้อ ๆ เห็นแล้วหมั่นไส้จริง ๆ ดีที่ไม่ได้ออกตัวแรงและรถทางซ้ายก็ไม่มี เลยหลบไปทางซ้ายได้ ไม่งั้นมีเฮงแต่เช้าแน่ ๆ
ต่อมามีอีกที่หนึ่ง พอเลี้ยวจากอ่อนนุชเข้าสุขุมวิท ผมก็วิ่งเลนกลางมาเรื่อย ๆ แต่พอช่วงทางขึ้นสะพานพระโขนง ก็รถปิกอัพคันหนึ่งที่ขนคนงานของกนกเฟอร์นิเจอร์นั่นแหละ แต่มีคนบนรถไม่กี่คนเอง ตัดหน้าเข้ามาที่เลนกลาง ทั้ง ๆ ที่ข้างหน้าเขาก็โล่ง ๆ ผมไม่กดแตรหรอก แต่กดคันเร่งออกขวาแล้วแซงขึ้นหน้าเขาแล้วก็เข้าเลนกลางอีกครั้ง แต่ไม่ได้ไกล้มากแบบที่เขาทำหรอก ผมเสียดายถ้ารถผมต้องเจ็บตัวครับ และก่อนแซงผมก็กะระยะว่าไกลที่จะแซงกันได้ทั่วไปและตีไฟกระพริบเข้าซ้ายตามปกติ
ผมขอสรุปแแบนี้ละกัน ถ้าคุณไม่จำเป็นต้องจอดซ้ายทันทีทันได ซึ่งทำไม่ได้อยู่แล้วเพราะกำลังอยู่บนสะพาน และอีกอย่างข้างหน้าขอคุณยังว่าง แนะนำให้ขับขึ้นหน้าไปก่อนแล้วค่อยตีไฟเข้าซ้าย ไม่จำเป็นต้องตัดหน้าคนอื่นเพื่อจะเข้าซ้ายให้ได้ เพราะจะทำให้คนที่คุณตัดหน้าเข้ามาเกิดการเสียความรู้สึกได้ ที่นำมาซึ่งอารมณ์โมโหและโกรธ ผลที่ตามจะเสียหายกันทั้งสองฝ่ายและเสียเวลามากกว่าที่คุณจะยอมวิ่งเรื่อย ๆ แล้วค่อยตีไฟเปลี่ยนเลน ถ้าช่วงจังหวะและระยะห่างดีพอ เขาก็คงยอมให้คุณเข้าเลนได้ง่าย ๆ จริงมั้ย ?!?!
ยังครับ มันยังไม่จบ.. ช่วงพระราม 4 แถวหน้า รพ. เทพธารินทร์ มีมอไซต์คันหนึ่งวิ่งเลนขวาสุด แกก็มาช้า ๆ เอื่อย ๆ โดยไม่สนใจว่าจะตามหรือเปล่า พอบีบแตรใส่ก็หลบไปขวางรถที่จะแซงซ้ายของผมอีก ผมว่าเขาไม่ดูกระจกข้างเลยนะ ไม่สนใจว่ามีรถใหญ่ตามมาหรือเปล่า อั๊วะจะไปแบบนี้ มีปัญหาไรมั้ย :(
อีกที่หนึ่งสำหรับเช้านี้ ที่แยกไทย-เบลเยี่ยม ผมก็เลี้ยวซ้ายเข้าสาทรแต่พอไปได้เลยทางม้าลายนิดหนึ่งก็ต้องชะงัก เพราะมีรถคันหนึ่งมาจ่อจะเข้าซ้ายแบบไกล้ ๆ เอ้ยย มาเมื่อไร ให้ผมเข้าไปเลยก่อนไม่ได้เหรอ กดแตรไปทีหนึ่ง
รวม ๆ เช้ากดแตรไปหลายครั้งมาก ถ้าจำไม่ผิดน่าจะประมาณสัก 5 ครั้งนะ บ้าจริง ๆ ขับรถกันแบบนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น