วันนี้ ผมออกจากออฟฟิซช้าไปนอดหนึ่ง เพราะแทนที่จะออกตอน 4.15 ตามที่คิดไว้เพราะมันเป็นวันศุกร์สิ้นเดือน ยังไงเสียรถมันต้องติดแน่ ๆ ล่ะ เอาเข้าจริง ๆ ผมออกจากออฟฟิซประมาณ 4.45 ..
พอเลี้ยวออกจากออฟฟิซเท่านั้นแหละ ดูท่าทางว่าจะรอนานแล้ว แต่ผมก็ยังใจดี คิดว่าขอให้หลุดจากสาทรก่อนน่าจะดีขึ้น มันคงไม่ติดไปไกลนักหรอก พอเลยไฟแดงหน้าสถานทูตออสเตรเลียเท่านั้นแหละ รถขยับตัวช้ามาก ค่อยคลาน เลื่อนไปทีละคันสองคัน แบบนี้ เห็นท่าจะไม่ดีแน่ ๆ
ผมเปลี่ยนแผนดีกว่า เลยตีไฟออกขวา เพื่อกลับรถก่อนถึงแยกสาทร - พระราม 4 แต่กว่าจะกลับรถได้ก็เสียเวลานานมากเหมือกัน
หลังจากที่ผมกลับรถเข้าสาทรใต้แล้วผมก็ซิ่งออกตัวเพื่อจะเลี้ยวเข้าสวนพลู .. มันไม่ง่ายอย่างที่คิดซะแล้ว เพราะตอนนี้รถเยอะกว่าตอนที่ผมออกจากอออฟฟิซอีก เพราะรถเริ่มล้นมาจากแยกสาทรกับนราธิวาส .. ไม่มีทางเลือกแล้วครับ ต้องรอเพื่อเลี้ยวสวนพลูให้ได้
ผ่านไปสัก 10 นาทีผมก็พาน้องแจ๊ซเลี้ยวเข้าสวนพลูได้ ซึ่งผมเห็นว่าโล่งมาก แล้วมันติดอะไรนักหนาที่ปากซอยอ่ะ แล้วผมก็วิ่งไปเพื่อขึ้นทางด่วนตรงถนนจันทร์ ซึ่งก็มาเสียเวลาตรงก่อนขึ้นทางด่วนอยู่นิดหน่อย คือรถมันเยอะน่ะ แต่มันน่าจะดีกว่าทางราบ :)
พอผมจ่ายค่าผ่านทางเรียบร้อยแล้ว ผมก็พอจะเดา ๆ ได้ว่ารถเยอะแน่ ๆ เพราะรถคันที่วิ่งขึ้นไปก่อนเขาตีไฟออกซ้าย แทนที่จะตีไฟกระพริบขวาเพื่อเข้าทางด่วน เอาละสิ ทำยังไงต่อ ขึ้นมาแล้วนี่นา มันจะติดแค่ไหนก็ให้มันรู้ไป...
เมื่อผมวิ่งขึ้นมาถึงตรงทางแยกที่จะไปพระราม 9 กับบางนา ผมก็ถึงบางอ้อเพราะรถเยอะมาก เข้าซ้ายออกขวา กันวุ่นวายไปหมด นี่แหละคือสาเหตุที่ทำให้รถติด
จากนั้นผมก็ค่อยคลานบนทางด่วนไปเรื่อย ๆ แต่ช่วงโค้งพระราม 4 ก็ดูรื่นไหลดี แล้วก็มาชะลออีกทีหลังจากโค้งพระราม 4 ไปท่าเรือ ช่วงนี้วิ่งกันช้ามาก แต่ก็ค่อย ๆ ไปล่ะนะ
จนลงด่วน 62 ผมก็เห็นรถเยอะจะลองเข้าซอยสุขุมวิท 93 เพื่อทะลุออกอ่อนนุช 30 อีกที ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยชอบซอยนี้สักเท่าไร เพราะมันเล็ก รถสองแถว รถตู้เยอะ บางทีรถก็จอกันแบบไม่เป็นระเบียบเลย อยากจอดก็จอด ทำให้การจราจรไม่ดีตลอดทาง
แต่วันนี้ ผมว่ามันจำเป็นต้องแล้วล่ะเพราะข้างหน้ารถคงติดน่าดู กลับรถเข้าซอยนี้ดีกว่า .. ไว้ค่อยพิจารณากันอีกครั้ง
ขณะที่วิ่งอยู่ในซอยก็ไม่มีอะไรหรอก เสียวมากเสียวน้อยก็มีตามจังหวะรถสวน
พอผมเลี้ยวซ้าย ช่วงหน้าโรงเรียนจินดาพงษ์ ก็มีรถคันหนึ่งวิ่งตามกระพริบไฟใส่ และบีบแตรใส่อยู่ข้างหลัง
เอ้า .. ก็ถนนมันเล็ก มีหลุมบ่อท่อระบายน้ำเยอะจะให้ทำยังไง มันก็วิ่งช้าสิ จะรีบไปไหน หาจังหวะแซงให้ได้สิครับ
(ผมเชื่อว่าถ้าผมวิ่งเส้นนี้ทุกวัน มันต้องมีเหตุอะไรสักอย่างแน่ ๆ ถนนแคบ รถเยอะ ข้างถนนมีหลุมท่อระบายน้ำ และคนเดินข้างถนนก็เยอะ มันให้การจราจรไม่ดี )
พอผมมาถึงปากซอยอ่อนนุช 30 มันก็มืดมากแล้วจนต้องเปิดไฟหน้ากันแล้ว ตอนเย็นปากซอยนี้จะออกยากมาก แบบไม่ยอมให้รถเข้าออกเลยผมก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ว่าทำไมเขาไม่ยอมให้รถเข้าออกซอยกันบ้าง ทั้งๆ ที่รถก็ติด ๆ และเขาก็ไม่ได้ไปไกลจากทางแยกนั่นเลย จอดติดขวางลำตรงกลางทางเข้าออกนั่นแหละ แบบต้องอาศัยวัดใจกันตลอด
เมื่อต้องวัดใจ ผมเลยต้องเอากับบเขามั่ง ผมออกมาแบบจังหวะเดียวมาอยู่กลางแยก เสร็จแล้วก็ชะลอดูรถที่วิ่งมาทางตรง เพราะผมต้องเลี้ยวขวา ผมก็เห็นปิคอัพคันหนึ่งวิ่งชะลอ ๆ เบียดกับคันข้าง ๆ ของเขาเองนั่นแหละ ประมาณว่า ถ้ามีรถออกมาจากซอย เขาคงจะชะแว๊บเข้าข้างหลังรถที่เขาเบียดมา แต่เผอิญว่าคันข้างของเขาเป็นรถสองแถว
พอรถสองแถวหยุดรับส่งคน แกเลยไปต่อไม่ได้ เพราะหน้ารถของผมมันพ้นออกไปแล้ว แบบเกินเลนกลางแล้ว แกเลยต้องหยุด เพราะไปต่อไม่ได้ .. นี่แหละผมการออกจากซอยของผม ผมจะไม่ออกไปแต่จอดค้าง ๆ ไว้รถคันที่วิ่งมาจอดก่อน ถ้าไม่จอดผมจะไม่ออกไปเด็ดขาด สุดท้ายแกก็บีบแตรใส่ผม ประมาณว่าเสียอารมณ์ทำนองนั้น .. :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น