ช่วงนี้ อากาศมันแปรปวนอย่างบอกไม่ถูก ความจริง ตอนนี้น่าจะเป็นหน้าร้อนแล้ว แต่ว่ามันก็ยังมีฝนตกที่ไม่ใช่แค่แบบปรอย ๆ แต่หนักจนทำให้ท่วมไปแล้วหลายพื้นที่และบางวันก็เจอได้ทั้ง 4 ฤดุ พอเจออากาศทั้งหนาวทั้งร้อนแบบนี้ ผมก็เลยเกิดอาการหนาวไม่หยุด ทั้ง ๆ ที่คนอื่นๆ เขาก็บอกธรรมดาเรียกง่าย ๆ ว่าผมเป็นไข้นั่นเองครับ!
วันนี้ ตอนขากลับ ผมเลยขอแวะเข้าโรงพยาบาลกล้วยน้ำไทก่อนดีกว่า อย่างน้อยก็เคยมาที่นี่และราคาไม่ได้แพงแบบเห็นบิลแล้วผวาให้น่ากลัว ความจริง ผมแค่ไม่อยากจะขับรถเลยไปหาโรงพยาบาลใกล้บ้านแถวศรีนครินทร์เท่านั้นเอง แม้จะใกล้บ้านแต่ผมว่ากว่าจะถึงก็มืดค่ำพอดี ยิ่งตอนเย็นๆ รถติดแน่ ๆ กว่าจะหลุดพ้นแต่ละแยกก็ใช้เวลานานมากจริงๆ
ผมใช้เวลาประมาณเกือบ 2 ชั่วโมงที่โรงพยาบาล (เหมือนจะนั่งนับเวลาจริง ๆ) โดยส่วนตัว ผมคิดว่าเป็นการรอที่นานพอสมควรนะสำหรับโรงพยาบาลเอกชน ซึ่งจริง ๆ ผมก็ไม่เห็นว่ามีครเยอะแยะรอคิดกันาน ๆ เหมือนโรงพยาบาลทั่วไป แต่จะเป็นเพราะอะไร มันก็พูดยาก อาจจะเป็นเพราะระบบการบริการหรือคน(คุณหมอกับคุณพยาบาล)ไม่พอก็ไม่ทราบได้ เพราะผมยื่นบัตรเสร็จก็รอ แต่นานกว่าตอนเข้าพอคุณหมอซะอีก
พอตอนขากลับ ผมไม่อยากออกไปทางแยกพระโขนงเพราะรู้ดีว่าแยกนี้ จะได้ไฟเขียวน้อยและช้ามาก และผมเชื่อว่าคนที่มาแถวนี้ตอนเย็นๆ จะรู้ดีครับ ถ้าจะมารอไฟแดงที่แยกนี้หลังเวลา 4.30 น ผมว่าออกซ้ายไปสุขุมวิท 42 หรือเลี้ยวขวาไปออกสุขุมวิท 52(ซอยโลตัส อ่อนนุช) ยังดีกว่าแน่นอนเพราะบางทีผมเห็นมีท้ายไปถึงแยกกล้วยน้ำไทเลยทีเดียว
พอออกจากโรงพยาบาล ผมก็เลยเลี้ยวขวาจะไปออกสุขุมวิท 42 แต่ออกไปได้ไม่ไกล ก็เจอทางจะเลี้ยวและมีรถสวนมาพอดี เอ่อออ.. ไม่ถอยครับ เขายังไม่ถอยเลย เราจะถอยทำไม ชิดซ้ายหน่อยแล้วค่อยไปต่อ .. เท่านั้นแหละ ผมได้ยินเสียงคนร้องตกอกตกใจกันใหญ่ อ้าววว กระจกเราไปเกี่ยวเอารถขายน้ำซะแล้ว ..
แล้วผมก็เห็นพี่คนหนึ่งจากวินมอไซต์ใกล้ ๆ วิ่งมาบอกข้าง ๆ รถของผมว่าให้ถอยนิดหนึ่งแล้วค่อยออกขวาก็ไปต่อได้ เพราะมันได้กระแทกหรือเกี่ยวอะไรในรถเลย ประมาณว่าแค่เบียดเข้าไปตรงที่วางขวดน้ำแดงด้านบนของรถเข็น ส่วนรถของเราก็โดนเฉพาะตรงกระจกเท้านั้น ซึ่งจริง ๆ ผมก็ไม่ทันเห็นด้วยซ้ำเพราะมัวแต่ห่วงรถที่สวนทางขวามือครับ
พอผมกลับถึงบ้าน ผมก็รีบไปลงไปดูว่าเกิดความเสียหายบ้าง แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรเป็นที่สะดุดตามากนัก จริง ๆ ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นเหมือนกัน เอาเป็นว่า คราวหน้าคราวหลังก็ระวังกว่านี้หน่อนละก้านนนน... :)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น