โดยปกติ ผมจะเลี่ยงการขับเข้าห้างในตัวเมืองหรือห้างในชุนชนที่น่าจะมีรถเยอะ เพราะมันไม่ได้แค่เข้าออกลำบากแต่รวมไปถึงการหาที่จอดรถด้วย มันสุดแสนจะยุ่งยากแสนเข็นทีต้องขับตระเวนในลานจอด เพราะให้ได้ที่จอดเหมาะ ๆ สักที่ แต่บ่ายนี้ ผมมีธุระต้องไปที่ห้างเดอะ มอลล์ บางกะปิ แค่ได้ยินชื่อนี้ ผมว่าหลายคนคงขยาดไม่อยากขับรถขึ้นห้างเลยทีเดียว ซึ่งผมก็เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับ
ผมขับรถออกจากบ้านที่อ่อนนุชไปถึงเดอะ มอลล์แค่ 15 นาที แต่ผมต้องวนหาที่จอดเป็นชั่งโมงหรือมากกว่าด้วยซ้ำ เพราะลานจอดเต็มแทบทุกชั้น ยกเว้นชั้นบนดาดฟ้า เพราะเขาไม่ได้ขึ้นไป ด้วยเหตุอันใดก็ไม่ทราบได้ ทั้ง ๆ ที่ลานจอดชั้นอื่น ๆ เต็มหมดแล้ว
ตอนแรกที่ผมขับเข้าไปผมก็ทะยานพุ่งขึ้นไปเกือบชั้นบนสุดเพราะคิดว่าคนคงไม่อยากขึ้นเท่าไร น่าจะพอที่ว่างอยู่บ้าง แต่ผมก็คิดผิดเพราะพอวนขึ้นยังไม่พ้นจากตรงทางลาดขึ้นก็เจอป้ายมาตั้งไว้ว่า "ที่จอดรถเต็ม" ผมเลยต้องวนลงมาเสี่ยงดวงที่ชั้นข้างล่างอีกรอบ
ผมเลือกเข้าชั้น 2A ซึ่งจริง ๆ ตอนแรกผมไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นผมวนเข้าชั้นไหน รู้อย่างเดียวว่าต้องหาที่จอดให้ได้ ยังไงต้องหาให้ได้ครับ ผมไม่เคยวนรถหลายรอบแบบนี้ม่ก่อน และผมเริ่มจะหมดความอดทนกับที่ต้องวนรถไปเรื่อย ๆ เพื่อหาที่จอดแล้ว มันไม่สนุกเอาเสียเลย
พอผมวิ่งเข้าลานจอด ผมเลือกเอาช่องเลนกลาง ๆ เลย เพราะผมเห็นว่ามีรถน้อยกว่า ถ้ามีรถออกก็จะง่ายกว่าและคนคงไม่ชอบเข้าเลนกลาง ๆ หรอก ..
เชื่อไหมครับว่า ผมเดาถูก... :-P
พอผมวิ่งมาได้ช่วงกลาง ๆ เลนของลานจอด ผมได้ยินเสียงปิดประตูดังปั้ง .. อ๊ะ น่าจะมีรถออก ผมเบรคทันทีเลยครับ มองซ้ายทีขวาที เห็นคนในรถปิกอัพคันหนึ่งขวามือทำท่าเหมือนจะออกเพราะคนในรถเต็มเลย .. ยังงี้ก็สวยสิครับ ผมเปิดไฟ(ฉุกเฉิน)กระพริบ ถอยรถหลังนิดหนึ่งให้เขาออกได้สะดวกเพราะผมอยากเข้าไปเต็มทีแล้ว :)
พอ 4 โมงกว่า ๆ ได้เวลาผมออกจากห้าง ผมก็ต้องมาเข็นรถ 2-3 คันเพื่อจะได้พ้น ๆ ทางออกของผม ก็ไม่มีปัญหาอะไร สะบาย ๆ ถ้าใส่เกียร์ว่างไว้
ช่วงหนึ่งที่ออกจากห้าง ผมเห็นพี่ยามแกเข็นรถเก๋งของใครก็ไม่รู้ไปชนกับรถอีกคัน ถึงแม้จะไม่ได้ชนแรงจนเป็นแผลเวอะวะแต่ก็คงโดนรอบ ๆ ป้ายทะเบียนไปเยอะเหมือนกันเพราะชนปึ้ง กระเด็นแบบกระตุกทั้งสองคัน !!!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น